11 Aralık 2012 Salı

ESKİYE ÖZLEM

Eskiyi özleyeceğimi hiç düşünmezdim. O anı yaşarken hep şikayet ettiğim şeyleri arıyorum. Birlikte çalıştığım insanları, her gün gittiğim pastanenin poğaçasını, şikayet ettiğim Kadıköy trafiğini...Ben bu anın yaşanabileceğine ihtimal vermezdim evet. Ama olabiliyormuş. 

Ben beni aralarında istemeyen kişileri özlüyorum. Onlardan çok şey öğrenip onlara hiçbir şey katamamışım. Doğru. Benden bir iz kalmadı. Beni arayan, özleyen, hatırlayan olmadı. 

Her sabah ayrı umutlarla gittiğim o işyeri içindekilerle birlikte beni değiştirdi oysa ki. Ben neden kimsnein hayatında bir izle ayrılamadım...Neden o an olana kadar kaçınılmaz sona yaklaştığımı bile bile kapıyı vurup çıkmadım...Bir insanın hissedebileceği en kötü duygulardan biri işte bu. Yine onunla karşı karşıyayım: Pişmanım. Kafamda dolanıp duran bu keşkeler yok mu...Mutsuzluğumun sebebi sizsiniz.