Ben beni aralarında istemeyen kişileri özlüyorum. Onlardan çok şey öğrenip onlara hiçbir şey katamamışım. Doğru. Benden bir iz kalmadı. Beni arayan, özleyen, hatırlayan olmadı.
Her sabah ayrı umutlarla gittiğim o işyeri içindekilerle birlikte beni değiştirdi oysa ki. Ben neden kimsnein hayatında bir izle ayrılamadım...Neden o an olana kadar kaçınılmaz sona yaklaştığımı bile bile kapıyı vurup çıkmadım...Bir insanın hissedebileceği en kötü duygulardan biri işte bu. Yine onunla karşı karşıyayım: Pişmanım. Kafamda dolanıp duran bu keşkeler yok mu...Mutsuzluğumun sebebi sizsiniz.